Tłum gości na wernisażu z okazji 20-lecia pracy artystycznej Barbary Rudzińskiej. Biecka biblioteka z trudem pomieściła wszystkich gości

Przygotowania do wystawy trwały od kilku miesięcy. Pracownia Basi, bo tak zwykli o niej mówić mieszkańcy i każdy wie, o kogo chodzi, była jak plac boju. Im bliżej było do kluczowego momentu, w ów plac boju zamieniał się cały dom. Całe to szaleństwo osiągnęło punkt kulminacyjny na trzy dni przed otwarciem: w pracowni i domu najmniej było farb i pędzi, najwięcej zaś ram, opakowania po nich, kawałków folii i różnych innych dziwnych rzeczy, które raczej słabo kojarzą się ze sztuką.

Kiedyś w rozmowie przyznała, że nie znosi pytania o to, od kiedy maluje. Zastrzegła, że odpowiedź będzie standardowa: od dawna, od dziecka, albo jak kto woli, od nowości. Nie, nie malowała ścian w domowym salonie, nie zdobiła wycinankami stołów. Nic w tym stylu. Tak normalnie malowała. Na kartkach z bloku rysunkowego. Kredką, akwarelką albo plakatówką. Czasem węgielkiem. Jak w duszy zagrało. Przełom przyszedł, gdy zaczęła naukę w liceum plastycznym w Tarnowie.

- Tam wszystko było możliwe - opowiadała. - Nikt nie był zdziwiony kolegą, który z dnia na dzień przefarbował włosy na zielono albo koleżanką, która na pierwszą lekcję przyszła z głową łysą jak kolano. Poza sztuką najważniejsze czego nas tam nauczyli, to szacunek do wszystkiego, co inne. Jakkolwiek dziwne czy zaskakujący by to nie było - podkreślała z powagą.

Któregoś dnia uznała, że musi pokazać światu, co tworzy. Niech świąt ją zweryfikuje, niech orzeknie, czy się podoba, czy nie. Wtedy jeszcze malowała małe obrazki. Z nich ustawiła się na drugim Jarmarku św. Piotra i Pawła w Bieczu.
- Spodobało się – wspomina z zadowoleniem.

Wydawać by się mogło, że parafialny jarmark nie ma szans, by wiele zmienić w życiu artysty, ale akurat w przypadku naszej artystki, było dokładnie odwrotnie.
- Miałam stoisko przed drewnianym domkiem z malwami przed gankiem. Od razu mi się spodobał – opowiada.
W całym zaaferowaniu związanym z jarmarkiem, po powrocie do domu zorientowała się, że na stoisku zostały sztalugi. Dla artysty, rzecz podstawowa. Może fortuny nie kosztują, ale warto zadbać, by mimo wszystko ich nie gubić. Basia wróciła więc do Biecza, przed ów dom, o który były oparte. Obejrzała go sobie dokładnie i zamarzyła o pracowni w nim. Najbardziej urzekły ją malwy, które rosły wokół ganku.

- Pamiętam pierwsze spotkanie z właścicielem – zaczyna tajemniczo. - Gdy przekroczyłam próg, zobaczyłam faceta, który ewidentnie robił ramę do obrazu. I zadałam mu oczywiście pytanie, o to, co robi – wspomina ze śmiechem. - Odpowiedź nie była oczywiście zaskakująca – dodaje.

Od słowa do słowa, dogadali się i wynajęła dom na pracownię. I choć poszła tam z kilkoma pędzlami i pudełkiem farb, a gdy zostawiała mokry obraz, to myszy odbijały na nim swoje łapki, poczuła, że wybrała właściwy kierunek w życiu.
- Spotkałam w życiu wielu ważnych ludzi. I to, że wielu z nich już nie ma, jest dla mnie najtrudniejszym doświadczeniem – mówi szczerze. - Tata, pani Krystyna Skowronek, Delia Fusek – wspomina cicho.

W 2019 roku odebrała główną nagrodę XXXVI Salonu Gorlickiego. Zdzisław Tohl, wówczas dyrektor Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów wybór jury uzasadnił krótko: za wrażliwość i nadawanie nowego życia materiałom dla większości bezużytecznych. W tych kilku słowach zmieściło się wszystko: kobiece postaci malowane na kawałkach pordzewiałej blachy i widok libuskiego kościółka, uwieczniony na spalonych gontach, które z po nim zostały. Ruchy pędzla po nich, są jak pielęgnowanie malucha, który przyszedł właśnie na świat. Żeby niepotrzebnie nie zranić już i tak nadpalonej duszy, niczego nie poprawiać, nie mazać, nie zamalowywać.
- Nie będzie chałtury, masówki, setek egzemplarzy – zapowiadała niegdyś.
I tego się trzyma. We wszystkim, co tworzy.