Biecki klasztor w remoncie. Trwają tam prace renowacyjne finansowane z rządowych dotacji. Finał zapowiada się na połowę roku

Prace remontowe i renowacyjne idą pełną parą. Z wnętrza kościoła zostało usunięte całe wyposażenie – zdemontowano ławki, elementy dekoracyjne, a te z bocznych ołtarzy, które nie przeszły renowacji, zostaną jej poddane. Ekipa budowlana zajmie się także usunięciem starej szlichty tynkarskiej, wzmocnione i uzupełnione zostaną tynki, naprawione gzymsy, nałożony zostanie także grunt podkładowy, a wszystko dwukrotnie wymalowane. W zakresie jest także wymiana trzydziestu okien w klasztorze.
- Przyznam szczerze, że to było wielkie marzenie wszystkich parafian, moje osobiście też – mówi Mirosław Wędrychowicz, burmistrz Biecza. - Wielkie słowa uznania na proboszcza parafii ojca Tomasza Michalika, który podjął to wyzwanie i z wielką determinacją je realizuje – podkreśla.

Wszystkie prace przy zabytkach zawsze wiążą się z niebagatelnymi wydatkami. W przypadku bieckiego klasztoru ów montaż finansowy sprowadza się do dwóch źródeł.

- Dotacja pozyskana przez gminę Biecz wynosi około 477 tysięcy złotych i przeznaczona będzie na malowanie nawy głównej wraz z wymianą okien – wylicza samorządowiec.

Z kolei z dotacji pozyskanej przez powiat – ponad 427 tysięcy złotych - sfinansowana zostanie renowacja tynków wewnętrznych chóru zakonnego, prezbiterium oraz polichromii tęczy.

Przed wiekami biecki klasztor był miejscem pochówków. Tu wieczny spoczynek znalazł Stanisław Łętowski, właściciel Gorlic. Kronikarz zakonny zapisał, że z owego pogrzebu klasztor zyskał jedynie świece, sporo zaś miał utrapienia, gdyż rodzina zaprosiła wielu duchownych. Ci nie mogli pomieścić się w refektarzu, a zapewne nie lepiej było i w foresterii. Szemrano z tego powodu na rodzinę.

- Inną oprawę miały pogrzeby szlachty, która poległa w boju w obronie Ojczyzny i wiary. Były to wspaniałe i zarazem wstrząsające widowiska. Za trumną kroczył ulubiony rumak nieboszczyka, obleczony powłóczystą żałobną kapą, a za nim niesiono szablę i tarczę – opisywał przed laty na łamach Gazety Gorlickie Andrzej Ćmiech, miłośnik lokalnej historii. - W czasie nabożeństwa żałobnego do kościoła wjeżdżał rycerz zwany ,,kiryśnikiem”, cały zakuty w zbroję, kruszył kopię u stóp katafalku i spadał z konia na posadzkę kościoła. Dla spotęgowania grozy upadanie odbywało się z głośnym trzaskiem. Modne było, by za trumną jechał człowiek bardzo podobny do zmarłego. Chodziło o dosyć wstrząsający dla żałobników efekt nieboszczyka odprowadzającego samego siebie do grobu – czytamy dalej.

W podziemiach klasztoru pochowany jest m.in. Wacław Potocki, największy poeta baroku. Dwa lata temu, w podziemiach świątyni spoczęły ludzkie szczątki odnalezione podczas modernizacji jednej z bieckich dróg.

Biecki klasztor pełen jest niezwykłości. Jego patronami są święci Franciszek i Antoni. Ten ostatni, patron spraw trudnych i beznadziejnych, ma tutaj swoje nabożeństwo. Gorliwie modlą się ci, którzy mają jakiś życiowy kłopot. I to nie tylko wówczas, gdy coś zgubią. Kult św. Antoniego ma tu jeszcze jeden wymiar. 13 czerwca, podczas odpustu, święcone są lilie i małe chlebki, które potem wierni zabierają ze sobą do domów. Wyjątkowa jest także postać Chrystusa. Zazwyczaj bowiem widujemy postać Zbawiciela na krzyżu z przebitym bokiem. W bieckim klasztorze jest inaczej. Jezus jeszcze żyje, ale jego ciało przeszywa ogromny, rozdzierający wręcz ból. Widać każdy naprężony mięsień i skórę, która niemal nie pęknie.

Finałowy koncert Kromer Festival Biecz 2023