Radni i przedstawiciele władz miasta uczcili 66. rocznicę śmierci ks. Świeykowskiego

W kameralnej uroczystości uczestniczyli: przewodniczący Rady Miasta Gorlice Robert Ryndak, w imieniu burmistrza Gorlic Rafała Kukli jego zastępca Łukasz Bałajewicz, sekretarz miasta Daniel Janeczek, poczet sztandarowy miasta w składzie: Radna Bogumiła Burkot, Radna Halina Marszałek oraz Radny Adam Piechowicz.

W zeszłym roku "burmistrz Dni Grozy" został upamiętniony dzięki wspólnemu projektowi miasta i Gorlickiego Centrum Kultury. W jego ramach zobaczyliśmy niezwykłe przedstawienie uliczne, a nasze miasto ozdobiły różne gatunki owadów z kolekcji księdza. Ponadto, dziennik Świeykowskiego przeczytał znany aktor filmowy i teatralny Andrzej Grabowski.

Ks. Bronisław Świeykowski urodził się 14 kwietnia 1865 roku w Uhercach. Początkowo miał zostać prawnikiem, lecz pierwszy rok studiów zniechęcił go do kontynuacji nauki. Wstąpił do wojska. Tam uległ wypadkowi, co jednocześnie przekreśliło jego karierę w kawalerii. W 1885 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 4 sierpnia 1889 roku przyjął święcenia kapłańskie. Dalsze nauki pobierał w Insbrucku i Rzymie, a podczas studiów teologicznych odbył także pielgrzymkę do Ziemi Świętej.

W 1895 roku został skierowany do pracy w Gorlicach. Od początku swej działalności skupił się na pomocy ubogim i potrzebującym. Sprawował opiekę nad Towarzystwem Dam Miłosierdzia, a także Założył Towarzystwo Panien Ekonomek. Był także dyrektorem i katechetą w żeńskiej szkole.

Kiedy wybucha I wojna światowa, Rada Miasta Gorlice powierzyła mu zarząd spraw miejskich i opiekę nad ludnością. Został mianowany komisarycznym burmistrzem, a poprzednie władze uciekły, szukając bezpiecznego schronienia. Jako mąż opatrznościowy miasta, sprawował opiekę nad mieszkańcami podczas tragicznych w skutkach „dni grozy”, gdzie przygnębienie i strach powodowane ciągłym niszczeniem miasta, potęgował straszliwy głód i wybuchające raz po raz epidemie. Stawał w obronie tych, którym rabowano resztki dobrobytu, a nawet tych posądzonych o szpiegostwo. Wielokrotnie ratował ludzkie życie, nie zważając na zagrożenie i konsekwencje. Osobiście dbał o dostawy żywności dla pogrążonego w głodzie i zgliszczach miasta. W natłoku obowiązków, nie zapomniał o posłudze kapłańskiej. Nie odmawiał także pomocy duchowej żołnierzom rosyjskim. W przeddzień świąt Wielkiej Nocy udzielał im sakramentu pokuty. Dla niektórych była to ostatnia spowiedź przed tragicznymi wydarzeniami nocy z 1 na 2 maja 1915 roku, podczas której ks. Świeykowski również cudem uniknął śmierci. Na jego dom spadły cztery pociski, a on sam przywalony został drzwiami i odłamkami walącego się budynku.

Po zakończeniu wojny odbudowuje miasto i dba o jego zabytki. Dostaje także liczne gratulacje za swą odwagę i godną naśladowania postawę. Zostaje również niesłusznie oskarżony o zdradę i przeciwdziałanie Austrii, a następnie uniewinniony. Nie przyjmuje otrzymanego za zasługi odznaczenia od austriackiego cesarza - Orderu Franciszka Józefa.