Mówią o nim Maniuś Kalendarz. Pomóżmy mu przetrwać zimę!

Mariana Lańdę, zwanego Maniusiem - Kalendarzem znają od Wysowej po Gorlice. Mieszka w Ropkach. Mała chatka nie rzuca się w oczy. Latem zasłaniają ją drzewa. Zimą w zasadzie nie widać spod śniegu.

Pan Marian gości dostrzega z daleka. Przywołuje psy, które wychodzą naprzeciw z głośnym szczekaniem. Gestem pokazuje, żeby iść za nim do środka. Otwiera kolejne drzwi. Okazuje się, że to niewielki pokój. Powiedzieć, że skromnie urządzony, to i tak za wiele - łóżko, trzy stare krzesła, szafa i jeszcze szafka, na której stoi telewizor. Wokół kaflowej kuchni drewno i kilka wiaderek z wodą.

Panu Marianowi wystarczy rzucić datę, obojętnie z przyszłości czy przeszłości, a on określa, na jaki dzień tygodnia przypada. Obliczenie, tak do pół wieku wstecz, zajmuje mu ułamek sekundy. Potrzebuje chwili w przypadku jeszcze wcześniejszych wydarzeń, ale i tak niezbyt długiej. Wystarczy podać jakiekolwiek imię, a nim zdąży wypowiedzieć się je do końca, od razu rzuca daty imienin. Niejako na dowód, pyta mojego towarzysza o imię. Zanim ten zdąży wypowiedzieć „Bogdan”, Maniuś recytuje: to imieniny może pan obchodzić 6 lutego, 19 marca, 17 lipca, 10 sierpnia, 8 albo 9 listopada i 10 grudnia. Często już słyszał: jak ty to robisz, pieronie?!

- Nigdy nie miałem kalendarza. Nie wiem, skąd mi się to wzięło - mówi szybko. - Ja zwykły człowiek jestem, nie byłem specjalnie szkolony, ani nic. Tak mam - dodaje.

Pan Marian oprócz zabawy w kalendarz, uwielbia grać na organkach. Goście, zaraz po przekroczeniu progu jego domu, są witani muzyką. Dla nas śpiewa i przygrywa „Graj piękny cyganie”. Zwrotka po zwrotce. - Obchodzić się z organkami też mnie nikt nie uczył - mówi.

W przygrywaniu doszedł do perfekcji. Jedną ręką trzyma instrument, a drugą przykłada drewna do ognia, który buzuje pod kuchnią.

Ponoć potrafi zagrać kilkadziesiąt melodii - od ludowych przyśpiewek, przez religijne, po weselne. Jak na komendę słyszymy: „poszedłem z miłą do lasu, nigdzie nam lepiej nie było, znalazłem gniazdo bocianie, aż mi się lepiej zrobiło...”.

Gdy śpiewa, każde słowo wyraźnie wybrzmiewa. Głos ma przy tym rzewny, melodyjny. Gorzej, gdy przychodzi do normalnej rozmowy. Trzeba go kilkakrotnie dopytywać, o co chodzi. Mówi szybko, chwilami niewyraźnie. Serdeczności mu za to nie brak - kilkakrotnie podchodzi, by uścisnąć. Całuje w rękę jak prawdziwy dżentelmen.

Pan Marian do Ropek przyszedł z rodzicami 10 lipca 1974 roku z Mochnaczki. Wylicza od razu, że miał wtedy 15 lat i 11 miesięcy.

- To środa była - uściśla mężczyzna.

Od 16. roku życia pracował w lesie - sadził młode, ścinał stare drzewa. Harował przez ponad dwadzieścia lat. - Miałem operację na kolano - mówi.

Od razu pokazuje na dowód bliznę po szwach. Okazuje się, że mimo to pan Marian do zdroju chodzi na zakupy. Pięć kilometrów w jedną, drugie pięć w powrotną stronę przez Hutę Wysowską. Górami...

Pan Marian był bohaterem prawdziwego kalendarza „ Życie jest piękne” autorstwa Adama Gryczyńskiego. Był 2003 rok, żyła jeszcze pani Ludwika, mama „Maniusia”. Zmarła w 2009 roku. Od tej pory jest sam. Ale nie narzeka, patrząc przez okno, zastanawia się nieraz, co jeszcze spotka go w życiu. Wierzy, że wiele jeszcze przed nim do zobaczenia.

Co jakiś czas, gdy bieda przyciśnie, są przyjaciele. Jak teraz. Na pomagam.pl założyli zbiórkę.
- Maniuś ma 63 lata, jest schorowany (cierpi na stały obrzęk kolan), ma symboliczny zasiłek i zdany jest na pomoc innych. Gdy zdrowie pozwalało żył z gry na harmonijce i sprzedaży grzybów, teraz, z uwagi na podupadające zdrowie, nie może już w pełni utrzymać się z pracy swoich rąk - podaje Przemek Jaskierski, kolega Mariana Lańdy - Mańka. - Zimy w Ropkach bywają śnieżne i mroźne, dlatego Maniuś, by ogrzać swoje dwie izby (brak łazienki i ciepłej wody) potrzebuje kilka kubików drewna. Wydaje mi się, że ustawiony cel zbiórki pozwoli kupić opał na nadchodzący sezon. Jest trochę późno, noce już stały się zimne, ale może wspólnym wysiłkiem coś uda się wskórać - tłumaczy.

Żeby wesprzeć Pana Mariana, kliknij TUTAJ