Łużna. Tak odbudowywała się gontyna na cmentarzu nr 123 na Pustkach. Dzisiaj to miejsce znają wszyscy miłośnicy historii [ARCHIWALNE ZDJĘCIA

Tak naprawdę miejsce narodziło się po raz drugi w 2014 roku, gdy przeprowadzona została kompleksowa rekonstrukcja kaplicy-gontyny na szczycie wzgórza. Pamiętamy bowiem, że na skutek pożaru 29 czerwca 1985r oryginalna kaplica spłonęła. Po pożarze Wzgórze Pustki już nie było tym samym miejscem. Odbudowa gontyny stała się dużym wyzwaniem, bo trakcie pożaru spaleniu uległy jej wszystkie elementy drewniane. Pozostała jedynie kamienne podmurówka i taras z odkrytymi fragmentami stalowych ściągów.

Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego ogłosił wówczas konkurs grantowy na realizację I etapu szlaku. Koordynatorem projektu został powiat tarnowski, natomiast partnerem - powiat gorlicki. Dwa lata później, w 2012 roku wojewoda małopolski Jerzy Miller ustanowił na rzecz gminy Łużna w formie aktu notarialnego - prawo użytkowania nieruchomości której częścią składową jest cmentarz wojenny Nr 123. Działanie to było konieczne w celu wykorzystania nieruchomości na cele budowlane, związane z odbudową zabytkowej kaplicy cmentarnej oraz remontem cmentarza. W tym samym czasie gmina Łużna zleciła opracowanie programu funkcjonalno-użytkowego rekonstrukcji gontyny na cmentarzu wraz z zagospodarowaniem i uporządkowaniem zieleni na terenie całego cmentarza.

22 Sierpnia 2013 roku została podpisana umowa z wykonawcą (konsorcjum firm) na zaprojektowanie oraz wykonanie robót budowlanych związanych z rekonstrukcją gontyny wraz z uporządkowaniem zieleni na terenie cmentarza wojennego.

28 czerwca 2014 odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego i aktu erekcyjnego pod odbudowę gontyny i remont cmentarza Nr 123 na wzgórzu Pustki. W chwili rozpoczęcia prac wzgórze Pustki było porośnięte lasem. Aby je odsłonić, wycięto w sumie ok. 600 drzew. 18 października tego samego roku odbyło się uroczyste poświęcenie odbudowanej gontyny.

Mieszkał u podnóża Pustek, poznał go każdy, to tylko zajechał na cmentarny parking. Wychodził wtedy z domu, zagadywał. I zaczynał swoją opowieść. Często powtarzał, że śmierć żołnierza jest święta i łamie nakazy nienawiści.
Znał każdy metr kwadratowy cmentarza. Wiedział ile jest grobów pojedynczych, ile zbiorowych, gdzie i jakiej narodowości żołnierze są pochowani. Zanim wykarczowany został las, który jeszcze kilka lat temu porastał wzgórze, bezbłędnie wskazywał ścieżkę na szczyt. Ubolewał nad stanem zniszczenia, potem cieszył się z planów odbudowy.  Był jednym z gości uroczystości poświęcenia.