Gorlice. Michał Grygowicz tylko nam opowiedział, jak to jest stanąć na starcie Ninja Warrior Polska, co się widzi, co się czuje

Michała gorliczanie znają głównie z widzenia, a raczej mignięcia w oczach, gdy z jak kot albo zwinna małpa - nie ma w tym krzty złośliwości – skakał i czasem nadal skacze po miejskich murach, murkach, poręczach na kładce na Ropie albo w parku. Czasami też na fontannie. No i zgłosił się do polsatowskiego show. Pierwszy raz przed rokiem.

Początek standardowy, czyli aplikacja przez internet. Formularz, dane do kontaktu. Klik. Poszło.

- I raczej słaba nadzieja, że się odezwą, bo takich zgłoszeń to mają tysiące – mówi. - Ale, kto nie próbuje, ten się nie przekona – dodaje.

Formularz ma jedną kluczową pozycję: trzeba napisać coś o sobie, by zwrócić uwagę. I tylko ci, którzy zgłoszenie odbierają, znają klucz do sukcesu, czyli zaproszenia na casting. Czy akurat zainteresuje go wielka hodowla patyczaków kandydata czy bezbrzeżna miłość do galaretki owocowej – nie wie nikt.
- Ja opisałem swoje sukcesy kulturystyczne – przyznaje. - Chwyciło – dodaje z dumą.
Do Warszawy pojechał z myślą: nie wiem do końca, czego się spodziewać. Oczywiście poza weryfikacją kondycji. To się akurat sprawdziło i poszło, jak bułka z masłem. Później była rozmowa. Na pozór luźna, bez spinki, niby bez znaczenia. Ale…

- Tak naprawdę chcieli się przekonać, jak radzę sobie przed kamerą, w stresie i światłach – domniemywa dzisiaj. - Czułem, że poszło naprawdę dobrze, ale tak samo mogło czuć setki innych osób, które do stolicy przyjechały. Producent miał z tysięcy zainteresowanych wybrać dwustu – dodaje.

Studził własne emocje zgodnie z zasadą, że lepiej być mile zaskoczonym, niż niemile rozczarowanym.

Zadzwonili. Za pierwszym razem w czerwcu 2021 roku. Michał w popłoch może nie wpadł, ale zaczął intensywne przygotowania do startu. Choć widział je głównie z pozycji widza przed telewizorem, to wiedział doskonale, że każda przeszkoda to owszem test na sprawność, ale głównie na koncentrację.
- Myślałem tylko, żeby nie odpaść na pierwszym zadaniu – opowiada dalej.
Nagrania programu odbywają się w studiu w Arenie Gliwice. Malutki człowieczek kontra potężna hala. Uczestnicy mogli zobaczyć tor tuż przed samym startem, ale nie mieli prawa niczego na nim dotknąć. Strategia producentów nie była bynajmniej związana z dbałością o sprzęt.

- Chodziło z zaskoczenie zawodników – tłumaczy. - Po wyglądzie drążka nie da się ocenić, czy jest śliski czy szorstki, jak gruby albo jak cienki. Twardy, a może miękki – wylicza.

Przy pierwszym podejściu Michała pokonały tańczące kamienie zwane też grzybkami. Stopa postawiona na każdym, wprawiała go w ruch. Zaczynały wyginać się we wszystkie strony.
- Gdy postawiłem stopę na pierwszym i poczułem, jak pracuje, to cała pewność siebie ze mnie uciekła. Straciłem skupienie – opowiada. - Planowałem przejść po jednym, aż do końca. Przy trzecim, zmieniłem taktykę i postanowiłem przeskoczyć od razu na czwarty, zamiast spokojnie postawić nogę na trzecim. Wybiłem się z jednej nogi za szybko i nie doleciałem do celu, przez co wpadłem do wody.
Wyszedł z basenu i wiedział, że ostatniego słowa nie powiedział. Ninja, ja tu wrócę…

Po roku przeszedł te same eliminacje, casting i zaproszenie do studia na nagranie.
- Na pewno bogatszy o wiedzę, jak to wygląda – przyznaje.
I nie chodzi o moc świateł czy liczbę kamer, a choćby o to, że nie zawsze trzeba się poddać woli publiczności.

- To są zbawienne sekundy na odpoczynek – mówi już z powagą. - Ale gdy się słyszy, jak setki osób na widowni krzyczy „dalej, dalej, dasz radę”, to się automatycznie rusza dalej. A to często kończy się w wodzie, bo mięśniom zabraknie tych 30 sekund na odprężenie. Dlatego tak ważna jest koncentracja i wbicie sobie do głowy, że to ja decyduję o wszystkim – dodaje.

W drugim starcie zgubił go drążek. Źle złapany, bo okazało się, że był zamocowany na sprężynach.
Dzisiaj Michał wie, że powinien go złapać na ugiętych rękach. A zrobił to na wyprostowanych. Fizyki i praw nią rządzących, nie da się oszukać ani zmienić. Działają błyskawicznie.
- Zawisłem całym ciężarem ciała – wyjaśnia. - Sprężyny się naciągnęły i od razu oddały. Nawet nie wiedziałem, kiedy wpadłem do wody – dodaje.
Michała nie jest w stanie chyba nic zrazić, bo już planuje udział w kolejnych eliminacjach. Ambicja to jedno, ale starty traktuje, jak zabawę, sposób na zbieranie doświadczeń, spotkania z fajnymi ludźmi. Cóż, kto wie, czy za parę miesięcy Michał znów nie pojawi się na ekranie...