Gorlice, Kraków. Pani Iwona jest po przeszczepie. Leży na oddziale Klinicznym Hematologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie

Gdy rozmawiałyśmy w niedzielny wieczór, gorliczanie powoli rozchodzili się do domów po wieczornym spektaklu teatru Ergo. Akcja Dawca dla Iwony powoli dobiegała końca, a jej główna bohaterka oglądała wszystkie relacje na szpitalnym łóżku ponad sto kilometrów od domu. Głos się jej łamał.

-Uwierzcie mi, że łzami wdzięczności w oczach patrzyłam na to wszystko, co się działo – mówiła nam pani Iwona. - Niesamowite, jak to działa. Własne doświadczenia nauczyły mnie, że dobro, które przekazuje się innym, wraca. I do was też na pewno wróci. Wszystkim z całego serca dziękuję – mówiła przejęta.

Wiedzieliśmy, że lekarze przygotowują ją do przeszczepu, ale akurat wtedy, od głosu woleliśmy ciszę. Żeby nie zapeszyć, żeby złośliwość losu się nie odezwała, żeby nie wyjść przed szereg.
Już możemy to powiedzieć: gorliczanka dostała szansę na życie.

Sygnał, że przyszła wiadomość wybrzmiał dzisiaj (20 października) tak gdzieś po godz. 16. Kilka słów: jestem po przeszczepie, czuję się dobrze…
Kilka minut później głos w słuchawce inny, niż gdy rozmawiałyśmy w niedzielę i jeszcze inny, niż kilka tygodni temu. Taki bardziej wyraźny, jakby dźwięczący. Gdzieś w jego tle – nadzieja.

- Było ciężko, ale teraz już czuję się dobrze – opowiada. - Lekarze obstalowali mnie lekami, co drugi dzień mam dostawać chemioterapię immunosupresyjną, co jest normalne w tym leczeniu – opowiada.

Jest pełna wiary i motywacji do walki: o siebie, o przyszłość, o ukochanych synów, męża. Pozwala sobie jednak na trochę humoru.
- Po przeszczepie wypiłam – tu zawiesza głos. - Kawę – dodaje lekko.

Przez najbliższy niemal miesiąc będzie miała do dyspozycji pokój, a raczej pokoik, jakieś dwa na trzy metry. Ot, łóżko, fotel, dwie szafki. Nie wygody są dzisiaj jednak najważniejsze, a to, jak jej organizm zareaguje na nową sytuację. Cały czas jest po okiem lekarzy i tak pozostanie przez najbliższe tygodnie. Na dowód, że na razie jest dobrze, wysyła zdjęcie. Trzyma w ręku kartkę z wypisanym wyraźnie „dziękuję”. Pierwsze zdjęcie się nie udaje, bo słowo wygląda jak w lustrzanym odbicie. Śmiejemy się, że spoko, szczegół, i tak wszyscy domyślą się, o co chodzi.
- Emocje – komentujemy wspólnie.

Za chwilę kolejna fotka – napis już we właściwym kierunku sprawia, że po policzkach płyną łzy. W głowie cicha myśl, modlitwa: niech się uda, niech się uda, niech się...