Bobowianki - Ewa i Małgorzata Szpila na renomowanym festiwalu koronki w hiszpańskim Camariñas. Prace pań można było oglądać podczas pokazu

Ewy Szpili ani jej córki Małgorzaty, miłośnikom koronki nie trzeba szczególnie przedstawiać. Jednak tym, którym akurat ta sztuka jest nieco bardziej obca, możemy obie postaci zaprezentować w skrócie: obie panie ze zwykłych na pierwszy rzut oka nici, potrafią wyczarować cuda.

Pani Ewa telefon odbiera po drugim sygnale. W głośnie wyczuwalna radość, ale też szczypta zmęczenia. Nic dziwnego, festiwal, na który pojechały, to nie jednodniowy zagraniczny wypad, ale praktycznie dwutygodniowa wyprawa. W hiszpańskim Camariñas – wszystkowiedząca Wikipedia podaje, że to w sumie niewielkie portowe miasto – spotykają się koronkarki z całego świata. I myli się ten, kto myśli, że w koronkarstwie nic nie można już wymyślić nowego.

- Za każdym razem jest inaczej – relacjonuje na gorąco pani Ewa.- Nie można przyjechać z tą samą pracą, co wcześniej, bo bywalcy mają doskonałą pamięć – dodaje.

Musi więc być coś niezwykłego, nietuzinkowego, co wspomniana komentuje krótko: po to się męczę przy pracy, żeby zaskoczyć. Tym bardziej że festiwalowi towarzyszy pokaz mody. Też w pewnym stopniu niezwykły, bo na wybiegu nie ma rasowych modelek z agencji, które mają wszystkie te nieosiągalne dla większości wymiary, ale są zwykłe dziewczyny i zwykli chłopcy.
- Najczęściej są to po prostu hostessy, które pomagają przy obsłudze festiwalu – opowiada na gorąco.
W niczym nikomu to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie – jest ogromnym atutem pokazu, bo tę czy inną kreację z wykorzystaniem koronki, można zobaczyć na ludziach, jakich na co dzień spotykamy na ulicy.
- W pokazie jedna z modelek szła w sukni stylizowanej na średniowieczną z moim, oczywiście koronkowym kołnierzem, wykonanym ze złotej i jedwabnej nici – wspomina z dumą.

Z prac córki zaprezentowany został naszyjnik, a tłem była elegancka wieczorowa sukienka w kolorze przypominającym khaki. Niezwykle misterny, delikatny, przez co niesłychanie elegancki.

Warto jeszcze dodać, że już sam udział w festiwalu to nie lada wyróżnienie. To taka impreza, na którą nie można pojechać ot, tak sobie. To organizatorzy decydują, kogo zaproszą. A uczestników szukają daleko i szeroko – na podobnych imprezach w innych krajach, podczas różnych prezentacji, pokazów. Trzeba mieć dorobek, umiejętności, ale chyba najważniejsze, żeby być lubianym i lubić innych.
- Stoisko jest duże, trzeba być na nim niemal cały czas, opowiadać, pokazywać – opisuje dalej pani Ewa. - To kilkanaście godzin pracy każdego dnia – dodaje.

Bobowianki zapewniły, że po powrocie do domu opowiedzą szerzej o festiwalu. Okazji ku temu nie zabraknie, 29 kwietnia bowiem rozpoczynają się konsultacje w sprawie wpisania bobowskiej koronki na niematerialną listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego.